De kinderafdeling

Pediatrics heeft verschillende kleine afdeling, waar kinderen per specialisme liggen.
Neonatologie, Hematologie, Neurologie, Cardiologie, Longafdeling met TBC, Intensive Care etc.
Ook per leeftijd. Baby's, 1-5 en schoolkinderen.
Wij waren die ochtend ingedeeld op de afdeling hematologie voor kinderen van 1-5 jaar oud.
We mochten meedoen met de studenten, die ochtend stond er playtherapie op het programma.
Playtherapie is gewoon bezigheidstherapie, zodat de kinderen even niet hoeven te denken dat ze ziek zijn. De clini-clown vervanger in Indonesië.
Deze ochtend mochten ze kleuren voor een prijsje.
Elk kindje kreeg een kleurplaat en 2 waskrijtjes. Dus krassen maarr..

Jeetje, echt geen kinderafdeling zoals in Nederland..
Heb trouwens geen ervaring met kinderafdelingen in Nederland, maar dat neem ik tenminste aan.
Ik februari ga ik het zelf ontdekken, m’n volgende stage is namelijk op de kinderafdeling in Roosendaal.
Maargoed hier dus geen sprookjesfiguur, bloemetjes of Efteling posters aan de muur.
Alleen maar 17bedjes, 17 zeer zieke kindjes, stuk of 30 papas en mamas, 5 verpleegkundigen en 5studenten en hier en daar een doktertje.
Dood, maar dan ook doodzieke kindjes die bij hun ouders hangen..
Dunne armpjes, dunne beentje, vochtbuikje, kale hoofdjes, bange oogjes.
Heel veel kindjes met chemotherapie, ondervoed, droevige gezichtjes, infuusjes.

Ik hoorde alleen maar gejammer en gehuil en als ik om me heen keek kreeg ik zo’n meedelijde.
Echt zieke kindjes dus..
Normaal zijn dit soort kindjes verbaasd als ze ons, blanken, zien..
Ze springen op, roepen iedereen in hun omgeving en roepen 'putih' of ‘barbie’
maar nee, dit keer niet.. Ze keken ons met grote ogen aan, kropen tegen
hun ouders aan en begonnen zelfs te huilen..
Jeetje mina.. wat ís dit?
Een vader die een beetje engels sprak vertelde dat zijn dochtertje 3jaar oud was en een
een tumor in haar buikje had zitten. Ze was al een jaar ziek. Om de week moest het meisje naar het ziekenhuis voor chemotherapie. En daar lag het meisje in haar bijen jurkje met haar bruine kale hoofdje te huilen omdat ze zich zo ellendig voelde. De 5e maand hier in dit ziekenhuis.. Wat een ellende!

Ik wilde gelijk al m’n cadeautjes uitdelen, om maar 1 lachje bij ze los te kunnen wekken..
maar nee, dat kon niet. Want dat zou de playtherapie verstoren..
Maar natuurlijk.. Eerst kleuren, dan clini-clown uithangen!
Dus ging ik met m’n vriendelijkste lach mee helpen kleuren.
Wel lastig als die kindjes zo verlegen van je worden. Je kunt ook niets tegen ze zeggen,
want verstaan doen ze me toch niet. Dus het enige wat ik kan doen is lachen en vriendelijk
lijken.
Niet terug proberen te deinsen voor dat kale hoofdje die mij volgens mij eigenlijk heel eng vind.
En langzaam kwamen alle kindjes los..

Na dat avontuur, kwamen de cadeautjes..
We zijn bedje per bedje afgegaan, iedereen kindje een
pen van Monique, armbandje van Carla, stickers van Suzanne en natuurlijk een de handpopje van mij.
Gespaard bij de Emté. Bedankt voor iedereen die mee heeft gespaard!
Sommige waren heel verlegen en durfde het bijna niet aan te pakken.
Moeders die lachte en het vrolijk aannamen..
Sommige vinden het juist geweldig en er kwam langzaam een glimlach op hun gezichtje.
Als ik dan 3 bedjes verder was en stiekem achter me keek, of ze wat met die handpoppetjes deden,
dan zag ik sommige daar mee spelen. Heerlijk gevoel!

Daarna hebben we nog met z’n allen ballonnen van de Rivas uitgedeeld.
Niet allemaal opgeblazen, dat was de taak van de ouders.. hahaha
Het was al zo ontzettend warm op die afdeling, geen airco natuurlijk!
Maar dat vonden ze helemaal leuk, na de ballonnen hoorde ik zelfs
af en toe een lachje, hardop en vlogen de ballonnen door de lucht.

Wauw, ben enorm geschrokken van de zieke kindjes, maar ging er met een goed gevoel weg!
Dit wilde ik nog even met jullie delen voordat ik over 6uur in het vliegtuig stap naar Bali!
Fijne feestdagen allemaal en over 2,5 week ben ik weer in Nederland te vinden!
Time flies when your having fun!