Oost, west, thuis best !

Een klein beetje aan de late kant, maar beter laat dan nooit zullen we maar zeggen. Ik schrijf nog eventjes een slotstukje van mijn Indonesië avontuur. Ondertussen heb ik de meeste onder jullie al wel gezien, dus ik hoef eigenlijk niet te vertellen hoe mijn terugreis eruit zag. Maar even in het kort, mijn afscheid in Surabaya was leuk, maar niet heel speciaal. We hebben een presentatie gegeven over wat hoe we onze drie maanden stage hebben ervaren, en we hebben veel foto’s laten zien. Er waren heel veel leraren, de helft ervan hadden we nog nooit gezien. Mja, dan heb je tenminste niet het idee dat je tegen de muur aan het presenteren bent. We zijn de volgende dag om 11uur opgehaald in onze homestay door Yulis en Pur, om onze terugreis te beginnen. Eerst zijn we nog gaan lunchen, onze laatste keer Indonesisch. Shit, dat is een van de dingen waar ik dus wel heimwee naar heb. Alle respect voor mama’s kookkunsten, maar nasi goreng is zóveel lekkerder dan Nederlandse Knorr nasi met saté. Daarna naar het vliegveld, koffers ingecheckt. Hell yeah, ik heb maar 1,5 kilo teveel, maar die lieve Indonesische vrouw heeft dat door de vingers gezien en hoefde ik dus geen souveniers eruit te gooien. Altijd fijn. Om half 4 vlogen we naar Jakarta, om vanuit daar vervolgens naar Kuala Lumpur te vliegen. Vanuit Kuala Lumpur naar Amsterdam. Onze vlucht verliep uitstekend, al was het wel een veelste lange zit. We landde om 5.35, een kwartiertje eerder dan verwacht. Help! Nienke schoot al in de stress.. Gelijk gesmst waar papa,mama en Marcel waren, maar die smste doodleuk terug dat ze er nog lang niet waren. Alles proberen te rekken met koffers, douane en nog maar een keertje naar de wc te gaan. Alle familie zag ik al door de glazen wand, maar niet voor mij. Toen ik door de welbekende schipholdeur liep, en het HelloGoodbye moment voor me zag, waren daar toch gelukkig mama & Marcel. Papa was de auto nog parkeren. Maar net op het nippertje dus, maar ze waren er !!
Thuis was het ook een feestje.. Opa, Oma, Tante Marianne, Tante Jeannette en Tante Jeannine, wachtte me op met slingers, bloemen, cupcake’s, tekeningen, kaartjes, taart, een geweldige welkom’s foto en een spandoek.
Kan niet beter dus !
Al met al, een geweldige thuiskomst. Helaas kakte ik later die dag compleet in. Jetlag? Ja, ik was toch wel een beetje heel erg moe. Van huis tot huis heb ik uiteindelijk 28uur gereisd, maar ik mag niet klagen.. Oost, west, thuis, best !!
Het klinkt misschien raar, maar na zo’n 3maanden altijd dezelfde temperatuur ben je dat spuugzat. Ik vind de kou, de kaarsjes en de gezelligheid wel weer lekker. Ik vind die voorjaarskleding in de winkels helemaal niet leuk, geef mij dat beetje uitverkoop met die dikke truien nog maar. Het went eigenlijk veelte snel, maar ik vind het fijn.
En natuurlijk mis ik Indonesië weleens. Mensen zijn daar veel relaxter en vriendelijker. Hier word het vooraf gepland als we in de auto naar België moeten, maar daar kan dat allemaal. Je zit makkelijk 3 á 4 uur in een auto. Je doet er namelijk al een uur over om Surabaya uit te komen.
Ik mis het eten. De Nasi Goreng die ik toch wel heel erg gaan ben waarderen. De plakrijst, die Nederland helemaal niet zo lekker is en de stroperige ketjap manis, die je ik eindelijk heb gevonden bij de toko, nadat ik bij de Albert Heijn alle flesjes heb omgedraaid om te zien of ze waterig of stroperig zijn.
En soms als het hier zo heel de dag miezert, mis ik de zon ook wel een beetje, stiekem!
Lieve mensen, bedankt dat jullie mij hebben gevolgd de afgelopen 4 maanden. Ik vond het ontzettend leuk om jullie berichtjes te lezen en jullie kaartjes te ontvangen! En m’n welkom-terugfeestje vond ik natuurlijk ook kei gezellig !
Misschien wel ooit tot een volgende waarbenjij.nu, want de zin om te reizen is wel opgewekt na dit Indonesië-avontuur. Jammer, dat het zo’n duur grapje is, voor een student..

Maar nu eerst, AFSTUDEREN !!