De buurtzorg van Indonesië

Zo, ik zal jullie weer eens een verhaaltje vertellen..
Dit keer heb ik toch maar besloten om jullie eens een keertje niet jaloers te maken met al mijn avonturen en leuke tripjes hier. Aangezien ik hier niet alleen ben om vakantie te vieren maar ook om stage te lopen, wil ik daar eens een keertje wat over vertellen.

Afgelopen maandag zijn we aan een ´nieuw´ deel van onze stage begonnen. De thuiszorg van Indonesië. Ik ben natuurlijk al wel wat gewend dacht ik, aangezien ik afgelopen zomer bij de buurtzorg heb bijgesprongen! Maar nee dus, de Brakelse buurtzorg is niet te vergelijken met de Indonesische buurtzorg. Mensen worden hier niet gewassen, medicijnen gegeven en eventuele wondzorg gegeven. In Indonesische doet de familie zulk soort dingen. De thuiszorg hier is voornamelijk om voorlichting te geven, bloeddruk te meten, gewicht in de gaten te houden en vooral voor tips en oefeningen aan de patiënten geven. Ook word er bijvoorbeeld aan een groep kleutertjes tandenpoets les en handenwas les gegeven.

Ik had wel enorm veel zin in deze nieuwe uitdaging. Nu zou ik dan eindelijk bij mensen binnen in huis komen en zien hoe ‘echte’ Indonesiërs leven. Maar aii, ik had er even niet bij nagedacht dat ik dan misschien ook weleens een kijkje kon nemen in de sloppenwijken van Surabaya. En ja hoor, maandag begon het al. Mn eerste huisbezoek, een vrouw met TBC. Schoentjes bij de deur uitdoen, op mn sokjes naar binnen, mondkapje op en vooral alleen maar kijken.. Kijken hoe armoedig het er daar binnen uitzag, hoe vies het was en hoe mager deze vrouw was. Een vrouw van ongeveer 1.60meter en maar 33kilo. Onvoorstelbaar! Daarna gingen we nog naar een vrouw met schizofrenie wordt ons verteld. We liepen het armoedige wijkje uit en bleven even bij de uitgang, aan de kant van de weg, zitten. Ik dacht dat de studenten en de begeleider wat met de lokale bevolking aan het praten waren. Maar na 10minuten kwam er opeens een weegschaal en bloeddrukmeter uit de rugzak. Verhip, we zaten daar gewoon met de patiënt te praten. In het openbaar, waar allemaal schoolkinderen voorbij liepen, scooters voorbij reden, oude mannetjes die ons aanspraken om kroepoek te kopen. Hier kan dus blijkbaar alles, en word niet zoveel waarde gehecht aan privacy.

De rest van de week zijn we nog in meerdere armoedige huisjes geweest. Sommige niet groter dan mijn kamer in Breda. Huisjes waarin ik door het dak heen de zon kon zien stralen. Huisjes waar 21 familieleden woonde, allemaal bij elkaar. Het is hier een gewoonte om je schoenen uit te trekken voordat je naar binnengaat, en gezellig allemaal bij elkaar op de grond gaat zitten. Hoe armoedig de mensen hier ook zijn, ze blijven ontzettend vriendelijk en bovenal enorm gastvrij. Al hebben ze zelf bijna niets te eten, ze proberen ons te voorzien van heerlijke thee, watertjes en zelfgebakken cake. Als was het meer een suikersubstanties dan thee, maar uit beleefdheid eet en drink je alles op.

Ik ben hier in straatjes geweest waar je de geur niet te verdragen is. Ik kan niet eens beschrijven waar het naar rook, maar ik weet wel dat ik 3 keer heb moeten slikken en 2 keer moeten kokhalzen, voordat ik me kon concentreren op wat ik hier kwam doen. Onvoorstelbaar, dat kleine kinderen hier spelen, laat staan dat ze hier moeten opgroeien. Echt waar, het zijn de beelden van tv. De echte sloppenwijken..

Wat deze week de meeste indruk op mij gemaakt heeft is een jonge vrouw in een piepklein hokje wat zij haar huis kon noemen. Het was niet meer dan een vierkant hokje van 10 vierkante meter met betonnen muren en een viezige betonnen vloer. Het huisje stond vol met spulletjes, een kast, een bed, een wastafeltje en een tv’tje. Toen wij daar binnenkwam kwam er een doordringende urinegeur op me af. De vrouw zat in haar ‘huispak’ op de vloer met een jongentje van een jaar of 3 en een klein baby’tje naast haar op de grond. Wij kwamen hier op huisbezoek omdat de vrouw niet begreep waarom ze alweer zij was zwanger geraakt. Deze vrouw moest dus verteld worden dat je van onveilige seks zwanger kunt raken! Dingen die voor ons bijna zelfsprekend zijn, en vooral op zo’n leeftijd.. Onbegrijpelijk! En daar lag dan zo’n onschuldig lief baby’tje op een dun kleedje op de betonnen vloer in een stinkend hokje waar het zweet over je rug gutst, en waar geen geld is. Het jongetje van 3 liep heel de tijd te zeuren, er werd hem snel 1000roepia toegeschoven om zichzelf te gaan vermaken. Dit is ongeveer 8eurocent, wat moet je daar nou voor kopen? Geloof me, ik heb die dag m’n ogen uitgekeken..


Verder hebben we nog vrouwen met hypertensie gezien, man met een hersenbloeding en veel kinderen met ondergewicht en gewrichtsproblemen. Het verbaasde me vooral hoe naïef deze mensen hier zijn. Ze hebben helemaal geen kennis hoe de hypertensie of die hersenbloeding misschien door komt. Misschien is naïef wel niet het goede woord, want ik denk eerder dat deze mensen gewoon geen kennis hebben van de medische wereld. In mijn ogen misschien naïef, maar hier heel vanzelfsprekend. Daarom vind ik het werk in de thuiszorg in Indonesië een zeer goede zaak!

Ik kijk hier voordurend me ogen uit, waar ik in beland ben, maar tegelijkertijd vind ik het zo ontzettend gaaf wat ik hier allemaal zie. Hiervoor ben ik naar Indonesië gekomen. Om het verschil tussen rijkdom en armoede te zien. Om in de sloppenwijken rond te lopen en te zien hoe mensen hier leven.. Ik besef dat ik door mijn verpleegkundige stage hier de mogelijkheid toe heb gekregen en dat vind ik zo ontzettend gaaf! Wat heb ik toch een leuk en dankbaar beroep! :)

Verder wil ik jullie toch nog een klein beetje jaloers maken, want ik heb namelijk een aantal tripjes gepland. Ik hoor jullie weer denken. ‘Die Nienke, het lijkt wel een vakantie!’ Jup, ik moet toegeven..
Het is ook net een vakantie!
28 november t/m 3 december ga ik een weekje naar Yogjakarta, om net voor mijn verjaardag weer terug te komen in Surabaya!
En 24 december t/m 4januari ga ik gezellig de feestdagen doorbrengen op Bali!
De tijd zal die maand wel vliegen, want ik ben alweer op de helft..
Vanaf vandaag is het niet meer optellen, maar aftellen zou mama zeggen! Jippie ..:)

Nog steeds bedankt voor al jullie leuke berichtjes! Ik vind het echt heel leuk om deze allemaal te lezen. Tot snel, xx Nienke