Hobbel de bobbel op weg naar de grote knobbel!

Ja hoor, het is alweer tijd voor een nieuw verslagje. Ik ben namelijk een nieuw avontuurtje en een onwijs toffe ervaring rijker!

Van de week hebben we onze laatste ´ziekenhuisweek´ afgesloten. Tenminste dat is de planning, maar je weet het maar nooit met die Indonesiërs hier. Het onderwerp voor onze laatste week was ´management in de zorg´. In het kader van dit hebben we wat studenten op verschillende afdelingen leren kennen, een patiëntenbespreking bij mogen wonen en een patiënten ontslag gezien. Nog wat beentjes in de kreukels op orthopedie, wat enge longziektes van dichtbij mogen bekijken en vooral veel geduld moeten hebben voor de wel 80 ‘cheese’-momentjes op de foto.

Maar waarom ik eigenlijk dit verslagje schrijf, is om jullie even jaloers te maken met het feit dat wij de Bromo hebben bezocht. De wát?, hoor ik jullie denken.. De Bromo is de bekendste vulkaan op Java. De vulkaan is om precies te zijn 2392 meter hoog en nog steeds actief. Deze ligt in een enorme zandvlakte van 8 bij 11 kilometer met nog twee inactieve vulkanen. De Bromo is in 2004 nog plotseling uitgebarsten. Deze vulkaan is een enorme toeristentrekpleister en ook de lokale bevolking komt hier graag van de zonsopkomst genieten. Dus wij hebben de hele week al zitten duimen dat het dit weekend mooi weer zou worden.

Zaterdagochtend rond een uur of 12 zijn we vertrokken richting het Tengger gebergte waar de Bromo te bewonderen valt. Na een reispilletje achter m’n kiezen, m’n tas in de auto en hoppa 4 uur lang slingerend in de auto. We kregen een chauffeur mee van de Airlangga Universiteit waar wij netjes op gepast hebben. Kamertje, eten, benzine en rijgeld voor de beste man betaald. Aangekomen boven op de berg een mooi verblijfje voor een halve nacht opgezocht. Maar koud dat het al was, brrr.. Na een dikke bromo wollen wintermuts en wanten te hebben gescoord zijn we maar in ons bedje gedoken, want ’s nachts om half 4 zouden we wakker gemaakt worden. Met die gedachten heb ik niet zoveel geslapen. Al helemaal niet toen het rond een uur of half12 begon te regenen.. NEEEE, dacht ik nog. Dus heb een potje extreem liggen duimen in m’n bedje. Gelukkig, rond een uur of 2 werd het droog.

‘*Knok-Knok* Goodmorning, this is your wake-up call!’ GOODMORNING? Goodnight zul je bedoelen.. We hebben ons snel in onze kleren gehesen (lees: Sokken, spijkerbroek, hempje, shirtje, shirt met lange mouwen, trui, shawl, muts en wanten) want het is hier KOUD! Onze Jeep stond al klaar om de berg op te sjeesen. Na zo’n 10minuutjes in de jeep moesten we verder lopen. Je kon geen hand voor ogen zien en er lagen zó veel stenen dat we het na zo’n 10meter al opgaven. Gelukkig staan er heel veel paardjes en voor een paar euro willen die beestjes je wel boven brengen. Alleen hebben we één probleem, Nienke durft niet op een paard! Niet aanstellen, gewoon doen anders moet je lopen.. Oke, in the pocket! Overwinning 1: Nienke op een paard!

Laatste stukje moesten we wel klimmen, want het paard kon helaas geen traplopen. Ik weet niet of het aan m’n slechte conditie lag of aan de ijle lucht, maar vond dat laatste klimmetje nog niet zo makkelijk. Bij de top aangekomen, konden we eindelijk genieten. Het was een heel klein beetje bewolkt, maar dat hindert niets! Zo ontzettend gaaf.. De zon die van achter de bergen opkomt, oranje gloed. Dikke mutsen op, vele fotocamera flitsen, en dan rechts van je de vulkanen. Echt gewoon geweldig! Toen de zon zo’n beetje was gekomen, was dat voor veel Aziaten niet meer zo interessant, vanaf toen werden wij de attractie. ‘Mister, can I take a picture with you?’ Ze kennen hier het verschil helaas nog niet tussen vrouwelijk en mannelijk. Dus ik luister tegenwoordig overal naar. Na al die Aziaten blij gemaakt te hebben met een foto met een paar blanken met dikke mutsen op en een knalroze trui en het uitzicht op de vulkaan konden we na zo’n 1,5uur weer naar beneden.

Aangekomen bij de Jeep, waren we voldaan. Maar huh, die Jeep reed niet terug naar ons hotel? Ons avontuur zat er nog helemaal niet op. Hij reed zo de zandvlakte op recht naar de vulkanen toe. Amazing! Na heel wat foto’s gemaakt te hebben voor het thuisfront en voor de herinneringen, hebben we ons aan de volgende klim gewaagd. De vulkaan op! Ik wilde dit keer wel lopen, zonder paardje. Maar ik ben nou eenmaal niet zo sportief, dus heb halverwege weer bij het paardje gezworen. Bovenaan hebben nog een leuk offertje gekocht, om deze met een wens in de vulkaan te gooien. Na een lange, smalle en enge trap stond ik dan eindelijk op de beruchte Bromo Vulkaan! Jeetje, wat ontzettend vet! De rook die omhoog komt, het zwartige zand, de enorme diepte, het zwarte gat. Alleen jammer van de menigte mensen op zo´n smal randje. Ik draaide me om en kreeg spontaan knikkende knietjes bij het uitzicht naar beneden. Shit, toch wel erg hoog! Ben maar op mn kont gaan zitten op de halve meter los zand, waaruit de rand van de krater bestond. Nadat Carla een klein slippertje maakte, had ik het helemaal niet meer. Durfde niet meer op te staan en wilde alleen nog maar naar beneden. Helaas gaat ´m dat niet worden, als je alleen nog maar op je kont durf te blijven zitten. Maar daar was overwinning 2: Niet nadenken, gewoon doen! Opstaan en gaan! Ohyeah, alweer in tha pocket! De Bromo Vulkaan beklimmen kan ik ook wegstreven van m’n ‘try before you die-lijstje’.. Weet alleen dat ik me niet snel nog een keer daaraan waag!

Om ongeveer 8uur kwamen we terug bij het hotel en werden we verblijd met een lekker amerikaans ontbijtje. Toast, aardbeienjam, gebakken eitje, kopje thee en watermeloen. Yummie, Yummie. Dat ging er wel in. Na onze spullen gepakt te hebben zijn we weer terug naar Surabaya gereden..

Zo, je kunt wel zeggen dat ik weer een avontuur rijker ben. En dat is precies de reden waarom ik naar Indonesië wilde. Cultuur ontdekken, mezelf ontdekken en mezelf overtreffen.
Ik zeg.. Check, Check, Dubbelcheck! Hoe dan ook, een ervaring rijker!