We are from Belanda !

Hallo daar in het koude regenachtige Nederland,
Hier een weer berichtje vanuit een extreem warm, druk en bruisende Surabaya.

Ik ben samen met Monique op avontuur uit gegaan. We hebben ons met taxi naar Plaza Surabaya laten rijden, dat is een groot winkelcentrum in Surabaya, vanuit hier zijn op zoek gegaan naar een standplaats voor de becaks. Je weet wel zo´n leuke fietstaxi waar ik het al eerder over heb gehad.
Deze hadden we al snel gevonden. Zo´n 15 onverzorgde bruine verrimpelde mannetjes, allemaal met hun fietstaxi op een rij. Toen ze ons zagen begonnen ze als een stel gekken het hardst om aandacht te vragen, zodat we hem zouden kiezen. Maarja, wie kies je? Wij wilden een rondje door Surabaya, niet specifiek naar één bepaalde plek. Hoe leggen we dat uit? Ze snapte er allemaal geen snars van, en trokken ons al bijna in dat karretje. Gelukkig kwam er een agent ons helpen die engels sprak. Thanks meneer de tolk! Oke, wij op weg in die becak.. Het was natuurlijk precies spits, super druk op de weg. Overal auto’s, scooters en andere becaks. En die man maar blij zijn dat hij ons mocht rijden. Als het stoplicht op rood stond, ging hij helemaal vooraan staan (lees: midden op het kruispunt) om te laten zien dat hij blanke mensen in z’n becak vervoerde. Doodeng! We fietsen langs wijken waar het echt super arm was, de geiten op straat liepen, de golfplatenhuisjes, de naakte kindjes gewassen worden in een teiltje op de straat, de mensen tussen de auto’s op straat liepen. Echt bizar! Maar iedereen zwaaide,toeterde, staarde of riep naar ons! Na zo’n 20minuten onderweg te zijn, herkende we de omgeving nog steeds niet, en kreeg in ondertussen een ontzettend houten kont. We hebben de meneer maar gevraagd of hij terug wilde gaan naar Plaza Surabaya. Uiteindelijk weer aangekomen stapte hij af en deed gelijk zijn shirt omhoog. Wij dachten nog; HUH??, wat wil hij van ons? Maar hij veegde het zweet van zijn voorhoofd en vertelde zijn mede becakchauffeurs dat hij zo’n ontzettend eind met van die blanke in z’n karretje had gefietst! Een fooitje voor deze meneer, want wij zijn weer een avontuur rijker !

Ohja, ik heb trouwens een nieuwe naam gekregen! De man die onze kleding elke week komt wassen heeft alleen mijn telefoonnummer en smste mij dus. Hij noemt me: ‘Nungki’. Overigens kan iedereen hier mijn naam best goed uitspreken, maar als ze het moeten schrijven maken ze er de raarste dingen van.

Onze lieve Carla lag al een aantal daagjes ziekjes in haar bedje. Ik heb haar maar vermaakt met m’n Jip en Janneke verhaaltjes en hebben Monique en ik haar elke avond lekker toegestopt in haar bedje onder de klamboe. Vrijdag vonden het toch wel welletjes, en hebben haar meegesleept naar het ziekenhuis. De dokter vond het toch verstandiger om haar te laten opnemen in het ziekenhuis. Dat was even een tegenvaller! Na heel wat onderzoeken, prikjes, rare verpleegkundigen en de nodige slaapuurtjes, ligt ze hier helaas nog steeds. Ik heb haar kamer opgevrolijkt met ballonnen en probeer zo veel mogelijk voor clinie-clown te spelen. Het is namelijk geen pretje om hier in zo’n raar buitenlands ziekenhuis te liggen, gelukkig heeft ze haar eigen 3 verpleegkundigen. En laten we hopen dat ze zich snel beter voelt en naar huis mag :)

Thanks voor alle lieve berichtjes & iedereen die aan me denkt vanaf thuis.
Ik denk ook veel aan jullie daar in de regen *gna-gna*..
Zal proberen wat zonnestraaltjes naar jullie te sturen, hier is het namelijk nog altijd 34graden!

Tot de volgende update.. Sampai Jumpa!