Wa d´n boer nie kent da vrettie nie!

Zo daar zijn we weer.. Eindelijk! M´n volgende verhaaltje vanuit Nasi-land.
Heeft wel even op zich moeten wachten, maar ja moet natuurlijk wel iets leuks te vertellen hebben.
Op zich is dat geen probleem want maak hier genoeg leuke dingen mee.

Mijn cultuurshock qua eten begon in het vliegtuig van Kuala Lumpur naar Surabaya al. Ik kreeg daar een groengelig drapje met kip erin geserveerd. Toen zei ik al tegen mijn vriendinnen.. Iell jasses, dat eet ik niet op hoor! ´Wa d´n boer nie kent da vrettie nie..´ Hun lachen, en hoorde ze denken ‘die boer uit Brakel!’ Terwijl ik eigenlijk toch ontzettende honger had, heb ik stiekem toch een hapje geproefd. En dit eigenwijsje raakte ervan overtuigd dat wat je ziet niet altijd is wat je proeft. Het was eigenlijk net kip madras!
Na dat etensavontuurtje heb ik nog genoeg andere gehad. Saté Madura! Stel je voor.. Hutje aan de straat kant, 3 vrouwtjes achter hun wokje, 60 satéstokjes in de brandende zon, bakken vol pindasaus, 100e vliegetjes.. Aii, trekt mijn maag dat als ik het ga opeten? dacht ik nog.. Stel je niet zo aan, opeten met die hap! En tadaaa.. het was kei lekker!! En Bakso! Stel je weer voor.. zo’n zelfde hutje aan de straatkant propvol met mensen, picknicktafels, bierpullen vol met waterige sinaasappelsap, potten vol sambal, verschrompelde partjes citroen op tafel en dan krijg het geserveerd.. Een bakje water met mega veel vermicelli, 6 grote bleke gehaktballen, wat lenteuitjes en that’s it! Iell dacht ik, no way dat ik dat op ga krijgen! Ik was toch nieuwsgierig, dan maar proeven.. Zal ik het doen? Lijkt wel een stierenbal, of nog erger een koeienoog! Hap.. opgegeten! En raad is, het smaakte net naar oma’s gehaktballen in de tomatensoep, alleen wat groter! En de bouillon was beetje saai, ik miste de aromat! Haha..
Al met al, op etensgebied.. Wa d’n boer nie kent da vrettie ondertussen wel!

De taxi’s hier in Surabaya zijn ook leuk. Bijna geen één chauffeur kan Engels verstaan of überhaupt praten. Heel irritant als je wilt duidelijk maken waar je naartoe wilt en hij weet de weg niet. Gelukkig redden wij ons steeds beter hier in het verkeer, met name in de taxi. Met ‘kiri’ ‘kanan’ ‘terus’ en ‘STOOOOOP’ komen we wel waar we willen zijn. Ja, mama houd je maar vast bij wat ik nu ga vertellen. Toen Carla nog in het ziekenhuis lag werd het toch tijd dat Nienke zelf op avontuur ging in de taxi. ’s Avonds 10uur pikkedonker met z’n 3e op de taxi gewacht aan de straatkant, maar Nienke moest alleen instappen om bij ons prulleke te gaan slapen in het ziekenhuis. Nou ik kan je vertellen, ik had het niet breed in die taxi tussen dat drukke verkeer. Zo’n enge man naast me die me niet kon verstaan. Reed die ook nog is een andere route dan ik gewend was. Aaaahh! Ik dacht, waar neemtie me mee naartoe.. Maar mam, ‘I survived!’ Die man snel z’n geld geven en naar binnen gerend.

Ohja, het is misschien ook wel leuk om onderhand te vertellen wat ik hier nou eigenlijk aan het doen ben in Indonesië, behalve lol maken en een cultuurshock beleven.
Onze eerste maand, die er eigenlijk al bijna opzit, was het de bedoeling om vooral het algemene ziekenhuis te bekijken. Ondertussen hebben we de Intensive Care een aantal keer bekeken, de operatiekamers, een operatie in real-life meegemaakt, de baby Intensive Care, de Burn-unit, Urologie, Oogheelkunde en de Spoedeisende hulp. Ook zijn we van de week naar een ziekenhuis geweest waar mensen met Lepra werden behandeld. Ik had nog helemaal geen kennis van lepra, want dit komt namelijk niet meer in Nederland voor sinds de 17e eeuw! Wat een verschrikkelijke ziekte! Wat ik hier zie op ziekenhuisgebied is sowieso heel verschillend dan wij gewend zijn in het goed geregelde Nederlandje. Verschrikkelijke hygiëne, kleine baby’s in mega grote bedden, mensen met veel ellende die geen emoties kunnen of mogen tonen, vieze gezwellen en zweren, amputaties, contracturen, enorme stank, overvolle gangen en ziekenhuiskamers, veel mensen en verpleegkundigen. Al met al, Nederland mag niet klagen met zijn perfect geregelde gezondheidszorg!

De tweede maand, november, gaan we de psychiatrie en thuiszorg bekijken in Indonesië. Wat dit precies gaat inhouden heb ik nog geen idee van. Waarschijnlijk kom ik hier snel genoeg achter.

En onze 3e maand in Indonesië, december, gaan we naar de kraam en kindzorg. Hier gaan we ook ons project in uitvoeren. Waarschijnlijk gaat dit iets worden met baby’tjes en borstvoeding. Heel veel babytje’s krijgen hier een longontsteking door verkeerde voorlichting over borstvoeding geven etc. Als je dan op de Intensive Care loopt en je ziet een supergroot bed met maar een super klein baby’tje onder de lakens vol met slangetjes en apparatuur. Zo’n kleintje die met je dr grote bruine oogjes aankijkt en wil zeggen.. ‘help me nou, maak me beter’ Dan breekt m’n hart en wil ik iets voor dat kleine hummeltje doen.. Dus vandaar leek ons dit een perfect project! Go for it!

Zo, dat was me wel weer een verhaaltje.. Hopelijk lezen jullie mijn verhalen met net zo veel plezier als ik jullie berichtjes lees. Ga zo door! Ik geniet ervan..

Dikke kus van mij uit Nasi-land!